El Celta circula sin luces

O problema non é o bloqueo que o Celta vive en Balaídos; o inquietante é que Dmitrovic marchouse de Vigo sen necesidade de pasar pola ducha. O equipo de Claudio baleirouse de fútbol, incapaz de dar continuidade no último terzo de campo á súa idea de xogo. Todo morre nesa zona onde os rivais compáctanse, os espazos escasean e o atrevemento afai escasear. Marchouse Fer López, non chegou esa peza pola que suspiraba Claudio e o Celta segue mirando a Iago Aspas á espera de que o xenio moañés volva facer o seu prodixio. E cando non sucede a escuridade é case absoluta. O Espanyol, recompensado cun premio esaxerado para os seus méritos, sumouse a longo prazo lista de equipos que esta tempada saíron cun sorriso do estadio vigués. O plan de Manolo González era sinxelo: obrigar ao Celta para xogar en poucos metros e extremar a atención sobre esa dor de cabeza que para os centrais rivais é Borja Iglesias. Foi suficiente con iso. Non había máis ameazas enfronte e así resistiron con tranquilidade os «pericos» ata que un saque de esquina no tramo final de partido e un terrible erro de Radu deulles os tres puntos e deixou ao Celta espido diante duns afeccionados que non son capaces de recoñecer a un equipo que perdeu aquel entusiasmo que lle fixo tan atractivo e cómplice hai só uns meses.

O curioso é que sucederon moitas cousas do gusto de Claudio. O porriñés ordenou ao Celta con sentido para iniciar o xogo e para replegar cando o Espanyol tivese intención de correr. Foi a principal arma dos barceloneses no arranque de tempada e onte non puideron pegar unha soa carreira grazas á solidariedade que o Celta tivo para ir aos duelos e para entorpecer cando fose necesario (moi ben Miguel Román). Esa parte da función parecía controlada, tamén a saída da pelota entre centrais (Claudio repetiu co seu trío de cabeceira: Javi, Starfelt e Marcos Alonso). O doloroso comezaba a partir de Fran Beltrán. Nin frescura, nin velocidade, nin unha pinga de inspiración. Iago Aspas non tardou en adiantar que lle faltaba a finura doutras tardes. O Celta conseguiu facerlle chegar o balón en contadas ocasións, pero sempre elixiu de forma deficiente. Ante este panorama as posibilidade do equipo vigués quedaron en mans de Borja Iglesias que volveu demostrar que é o xogador da tempada con moita diferenza. Xoga cos centrais rivais subidos ás súas costas, pero aínda así cada balón que baixou do ceo converteuno nunha xogada prometedora con esa mestura de forza e habilidade que lle fai tan especial. Ás veces parece un bailarín encerrado no corpo dun estibador portuario. Vendo o seu estado de forma resulta doloroso que lle estean faltando socios.

Foi o dianteiro santiagués quen xerou a que pareceu a mellor ocasión do Celta cando estaba a piques de cumprirse a primeira media hora de xogo. Calero derruboulle na área despois de que lle gañase a posición. Un penalti claro que non o foi porque había fose de xogo previo de Iglesias aínda que a visita do árbitro ao VAR espertou a esperanza na bancada. Esa xogada foi o punto de partida dos mellores minutos do Celta, os únicos nos que o Espanyol transmitiu certa sensación de abafo. Bryan Zaragoza, demasiado tímido para encarar, rozou o gol nun remate cruzado ao pau longo. Non o sabía Claudio, pero esa foi a situación na que máis preto estaría de celebrar un gol.

A segunda parte foi un suplicio para o Celta. O seu dominio fíxose máis evidente, pero tamén a súa pouca capacidade para facer dano. O Espanyol cercou aínda máis a Borja Iglesias e incapaz de atopar ao dianteiro centro o equipo vigués quedou soado no campo. Seguía tendo controlada a situación no propio porque o Espanyol nin pasou a saudar a Radu, pero coa pelota nos pés a situación era alarmante. Os únicos ramallazos de esperanza saíron en dúas arrancadas de Bryan Zaragoza nas que sentou á súa parella de baile e apurou a liña de fondo para elixir logo mal.

Claudio axitou a árbore. Botou man de Jones por un errático Roda e chamou a Ilaix para que entrase por Aspas. Se o Celta xa estaba chosco, a partir dese instante quedou cego do todo. Lonxe de buscar a futbolistas de mellor pé (Mingueza), Claudio elixiu músculo. E seguramente non era o que pedía o partido nese momento. No outro lado Manolo si introduciu aire porque era xusto o que empezaba a necesitar o seu equipo despois de máis dunha hora aguantando as deficientes acometidas do Celta.

As cousas non melloraron. Claudio deu entrada entón a Pablo Durán e a Williot por Beltrán e Borja Iglesias. Tampouco o contexto de partido estaba para eles. Demasiado pouco espazo concedía o Espanyol para picar ao espazo ou para desenvolverse na área. Pasaba o tempo e os vigueses non atopaban a forma de ameazar a unha defensa que cada vez estaba máis firme a pesar de que por lesión perderon a Calero. Pero esa concesión tampouco souberon como aproveitala.

Polo menos o punto (que onte lle permitiu ao Celta subir tres sitúes na clasificación) parecía no peto. Pero para algunhas cousas o Celta segue na gardería esperando a que lles dean o bocadillo de Nocilla á hora da merenda. Kike García, dianteiro de mil cicatrices, basto, intuitivo como poucos, levaba uns minutos no campo. Nunha serie de saques de esquina na área viguesa advertiu que despois de os cambios de Giráldez o equipo habíase desnortado na defensa do balón parado, que estaban demasiado estáticos (para analizar tamén o do Celta nese aspecto do xogo). E pediu un saque de esquina ao primeiro pau que peiteou con facilidade e Radu fixo o resto. O romanés, unha das mellores noticias neste comezo de tempada, tragouse o balón de forma infame a pelota. E xa non houbo tempo para máis. Bueno, para que entrase Jutglá a xogar o desconto. Balaídos segue sendo estraño para o Celta esta tempada, pero a peor noticia non é esa. Senón ver aos xogadores do Espanyol coa mesma expresión que terían tras asistir a unha película da «nouvelle vague» francesa. Hai uns meses calquera saía de Balaídos coma se viñesen de ver «Venres 13».

Subscríbeche para seguir lendo